Logo of Team Belgium

Hierbij een gesprek met hoogspringlegende en olympische kampioene Tia Hellebaut rond vrouwen en sport.

Voel je dat je dezelfde kansen hebt gehad als mannen?

In atletiek is er ondertussen wel gelijkheid tussen mannen en vrouwen, ook wat prijzengeld betreft. Ik ben ervan overtuigd dat ik echt wel dezelfde kansen heb gekregen als mijn mannelijke collega’s. 

Krijgen vrouwelijke topsporters dezelfde erkenning en respect als mannen?

Dit hangt af van de sport en welk verhaal de desbetreffende sporter heeft. Het is wel zo dat vrouwen in de ‘zogezegde’ mannelijke sporten minder erkenning krijgen dan in sporten waar dat niet zo stereotiep is.

Hoe zie je jouw rol in het verbeteren van gendergelijkwaardigheid in sport?

Ik ben van mening dat het vooral belangrijk is dat mannen en vrouwen dezelfde kansen krijgen. Verschillen gaan er waarschijnlijk altijd blijven, sommige mannensporten zijn nu eenmaal attractiever, sommige vrouwensporten zijn nu eenmaal eleganter en afhankelijk van ‘vraag-aanbod’ gaan er nu eenmaal grotere en kleinere budgetten vrijgemaakt worden. Maar het bewustwordingsproces rond gelijke kansen in de sport mag/moet aangewakkerd worden. Eigenlijk gaat het hierom, en dat is net zo in de ‘normale’ maatschappij: rang, stand, licht, donker maakt niet uit, je bent wie je bent en je moet dezelfde kansen krijgen als je buurman of -vrouw.

Is het positief voor een vrouwelijke atleet om vrouwen in de omkadering te hebben?

Het lijkt in eerste instantie wel logisch om dat te denken en waarschijnlijk is dat ook zo. In de atletiek merken we toch vaak op dat sommige trainers meestal mannelijke atleten hebben en andere weer vrouwelijke atleten. Dit hangt vooral af van de benadering van de coach. Niet elke mannelijke trainer zal zich kunnen of willen bezighouden met de typisch vrouwelijke probleempjes van hun sporters. Dus ik kan me inbeelden dat vrouwelijke trainers zich beter kunnen inleven in de leefwereld van vrouwelijke sporters, hoewel ik zelf nooit een vrouwelijke coach heb gehad.

Waarom worden niet meer vrouwen coach na hun actieve carrière?

Ik denk dat de meeste vrouwelijke sporters, net zoals in de maatschappij, op een bepaalde leeftijd kiezen voor een gezin en daar eerst hun prioriteit leggen. Ikzelf vind coachen erg leuk, maar ik zou het bijvoorbeeld niet willen om 5 avonden per week en vele weekends niet thuis te zijn met en voor mijn kinderen. Vrouwen kijken anders naar de combinatie werk-gezin dan mannen.

Op welke manier heeft jouw sportcarrière je gesterkt als vrouw, als persoon?

Ik was als kind erg verlegen en onzeker, de sport heeft dat veranderd. Ik had iets gevonden wat ik goed kon, voelde me zekerder en werd dan ook socialer. Alleen maar voordelen dus.

Heb jij steun gekregen in je loopbaan na je carrière?

In de atletiek hebben we natuurlijk ‘het geluk’ dat vroeg specialiseren niet nodig is. Je kan ook, met de nodige basis, na je twintigste vooruitgang blijven maken. Ik heb ervoor gezorgd dat ik eerst mijn diploma had voordat ik alles op de sport zette. Na mijn carrière ben ik niet terechtgekomen in de sector waarvoor ik heb gestudeerd (professionele bachelor chemie) maar ben ik wel een paar jaar in dienst geweest bij sport-en evenementenbedrijf Golazo dat mij ook tijdens mijn carrière begeleid heeft.

Wat is je mooiste herinnering uit je carrière?

Sportief gezien uiteraard mijn gouden medaille in Peking. Maar ik blijf de sport vooral dankbaar dat ze me gevormd heeft tot een zelfstandig en zelfzeker persoon.