Adèle Robert is 29 en woont in het Waals-Brabantse Soignies. Ze studeerde Lichamelijke Opvoeding en werkt sinds 5 jaar voor de Ligue Belge Francophone de Rugby. Ze houdt van reizen, van sport in het algemeen en van rugby in het bijzonder. Adèle Robert is één van de leading ladies in de Belgische arbitrage wereld waar ze vastberaden een snelle opmars maakt. Nadat Adèle Robert onlangs de eerste vrouw werd die een wedstrijd van Senior D1 scheidsrechter was, zet ze haar progressie op internationaal niveau voort. Zij maakt deel uit van de scheidsrechters die zullen optreden tijdens het Women's 6 Nations Tournament, van 25 maart tot 29 april. Wij spraken met haar over haar parcours en de uitdagingen die zij ervaart als scheidsrechter.
Adèle Robert: “Ik ben een beetje bij toeval in de arbitrage terechtgekomen.
“Door mijn vele blessures, heb ik in 2018 beslist om te stoppen met rugby spelen, ik coachte toen al sinds enkele jaren en zocht toen ook een nieuwe sportactiviteit. Zo heb ik beslist om een opleiding scheidsrechter te gaan volgen. Meer uit nieuwsgierigheid want de vorming was ook interessant in mijn job als lerares Lichamelijke Opvoeding. Ik vond de opleiding al heel snel interessant en boeiend. De arbitrage liet me toe om bezig te blijven met rugby en vooral om actief te blijven op het veld. Arbitreren is echt een sport, ik train nu meer dan toen ik speelde.”
De echte passie voor de arbitrage is bij Adèle stilaan gekomen. Een paar goed gefloten toernooien, de positieve feedback van de coaches, hebben haar gemotiveerd om door te zetten.
“Voor 2018, had ik mezelf nooit durven inbeelden in het midden van een rugbyveld met een scheidsrechtersfluitje in de hand. Dat ik nu matchen fluit als eerste scheidsrechter in Divisie 1 in het mannenrugby had ik toen nooit durven dromen.
Ik ben bijzonder fier en het is natuurlijk ook een mooie erkenning van de commissie van scheidsrechters! Arbitreren is sinds twee jaar mijn grote prioriteit, ik steek er veel tijd in, mijn inspanningen worden beloond.
Mijn doel is niet om koste wat kost mannenwedstrijden te scheidsrechteren, ik vind het ook leuk om vrouwenwedstrijden te arbitreren, de sfeer is wel anders. Het gaat me meer om niet ter plaatse te blijven trappelen en tegelijkertijd ook plezier te hebben. Bij de mannen of bij de vrouwen, is mij om het even.
Er is ook geen enkel verschil of je nu vrouwen- of mannentoernooien arbitreert, iedereen wordt op dezelfde manier ondersteund door de scheidsrechterscommissie. Er is ook geen verschil in bonussen of benoemingen.”
“Wat ik nog wil bereiken in dit vak? Ik stel mezelf geen grenzen! Twee jaar geleden was een benoeming als grensrechter voor een 6 Nations wedstrijd nog een droom ... binnenkort komt die droom uit! Laat me het zo stellen; mijn volgende droom is om een 6 Nations wedstrijd te arbitreren als veldscheidsrechter of om benoemd te worden aan de zijlijn voor een grote internationale competitie.”
Tot slot vroegen wij ons af wat Adèle graag zou willen zien veranderen als het gaat over gendergelijkwaardigheid in de sport?
“Ik denk dat we meisjes ervan moeten overtuigen om ervoor te gaan. Ik hoop dat de media-aandacht die ik gekregen heb, hen zal overtuigen. “
Een specifiek advies voor meisjes die scheidrechter willen worden, heeft Adèle niet echt, enkel dit:“Je moet de sprong wagen, ervaren wat het met je doet, en zelf je besluit trekken maar niets of niemand mag je tegenhouden om het te proberen. Als ik het allemaal over kon doen, zou ik veel eerder stoppen met spelen om sneller scheidsrechter te kunnen worden! Al wat ik nu beleef met het arbitreren, heb ik niet meegemaakt tijdens mijn spelersperiode … En op maandagochtend sta ik nu op met veel minder stramme spieren en gewichten ….