De zomer van 2020 zou een mooie sportzomer worden met de Olympische Spelen in Tokio als apotheose. Het Covid19-virus heeft er anders over beslist. Geen Spelen dus, maar olympische herinneringen ophalen, kan wel. We vroegen het aan voormalig hordeloper Jonathan Nsenga die zijn olympische zomer bij u laat binnenwaaien.
Olympiër Jonathan Nsenga was gespecialiseerd in de 110 m horden. In 1996 maakte hij zijn debuut op de Olympische Spelen in Atlanta. Hij nam een tweede keer deel in 2000 in Sydney. In 1998 kreeg hij de Gouden Spike, de belangrijkste atletiekprijs in België, uitgereikt.
Tijdens de Olympische Spelen van Londen in 2012 en die van Rio in 2016 nam hij deel als olympisch coach van onder meer Anne Zagré en Eline Berings.
Jonathan Nsenga is er trots op dat hij in Atlanta in 1996 als eerste zwarte Belgische atleet ooit deel heeft uitgemaakt van Team Belgium.
“Wat ik me van Atlanta zeer goed herinner was het verschil in het menu voor de atleten. Sportdieet voor diegenen die nog in competitie moesten gaan, alle andere atleten schoven in het restaurant aan voor de toonbank van Mc Donalds. Het leek wel de goudkoorts ten tijde van de Far West.
Een andere grappige herinnering is dat we pas een goede maand na onze terugkeer in België een deel onze bagage hebben teruggekregen. Ik was vergeten wat ik daar allemaal had ingestoken, het toen leuk toen ik het dekbed van het olympisch dorp daarin terugvond.”
Olympische titel van Fredje
Jonathan Nsenga herinnert het zich nog als de dag van gisteren, de euforie rond de Olympische titel van Frederik Deburghgraeve op de 100m schoolslag finale in Atlanta in 1996. Hij klokte af in 1'00"65 en bezorgde België de eerste olympische titel sinds baanwielrenner Roger Ilegems in 1984.
“Ik verbleef op dat ogenblik nog in een hotel in Tuscaloosa waar een deel van Team Belgium nog in training was alvorens naar het olympisch dorp te gaan. Frederik zwom in Atlanta het toernooi van zijn leven. Hij zette in de series een wereldrecord neer en zwom naar olympisch goud. Een absoluut hoogtepunt en dat in het openingsweekend van de Spelen.”
“Een ander moment van pure vreugde beleefde ik op de tribunes van het tennis toen Dominique Monami en Els Callens de bronzen medaille wonnen in het vrouwendubbelspel van de Olympische Spelen in Sydney. Nog zo’n fantastisch olympisch hoogtepunt! Dominique en Els noemden hun bronzen medaille van Sydney een van de mooiste momenten uit hun loopbaan. Daar kreeg ik toen een enorm goed gevoel bij. ”
Ongelofelijke sfeer in Londen
Als coach beleefde Jonathan Nsenga zijn grootste persoonlijke emotie tijdens de Spelen van Londen in 2012.
“De ouders van één van mijn pupillen kwamen me bedanken met tranen in hun ogen na de run van hun zoon. Dat maakte van mij de gelukkigste coach. De Olympische Spelen in Londen waren voor mij op het gebied van sfeer en opwinding in het stadion ongelooflijk!”
De historische overwinning van Nafi in Rio
Jonathan Nsenga heeft geen woorden om de buitengewone momenten te beschrijven die Nafi Thiam ons liet beleven in Rio.
“Twee gekke dagen waren het toen in Rio. Haar fameuze speerwerpen met een persoonlijk record van 53m13, daarna was alles mogelijk en wint ze ook goud. Een historische overwinning voor België.”