Mieke Gorissen plaatste zich tijdens de marathon van Enschede voor de Olympische Spelen in Tokio, ze klokte af op 2u28’31”, ruim onder de limiet. Enschede was de tweede marathon die Mieke ooit liep.
“Ik ben eigenlijk pas beginnen lopen om wat meer beweging te hebben in het voorjaar van 2007 - maar puur op mezelf, vooral op de loopband. Ik heb het nodig om mijn hoofd leeg te maken en mijn geest tot rust te brengen. Aanvankelijk was dat niet lang, niet hard, niet vaak - maar die loopband heb ik uiteindelijk aan flarden gelopen waardoor ik toch de straat op moest. Drie jaar geleden werd ik op een estafetteloop opgemerkt door mijn trainer Gilbert Simal, en dankzij hem ben ik meer structureel gaan trainen en ben ik stapje voor stapje gegroeid als loper.”
“Ik weet niet of er echt een geheim is - ik probeer te doen wat mijn trainer mij vraagt, en goed te luisteren naar mijn kinesist en mijn dokter, al ben ik niet altijd even goed in het opvolgen van adviezen wat betreft rusten. Ik ben nogal stressgevoelig en lopen is dan de manier om mijn gedachten het zwijgen op te leggen. Gelukkig word ik goed omkaderd, niet in het minst door mijn echtgenoot die mij liefdevol ondersteunt.”
Dat ze deze zomer mag deelnemen aan de Olympische marathon, kan Mieke Gorissen nog niet echt vatten. Ze had er ook nog nooit over gedagdroomd, dat kwam niet bij haar op.
“Ik denk dat het een jaar geleden was dat voor het eerst iemand op Instagram onder een foto van mij schreef: #miekefortokyo. Ik weet nog dat ik toen dacht, wat zegt dié nu? En ondanks het feit dat ik niet echt aan iemand verteld had dat ik zou deelnemen aan de marathon in Enschede, merkte ik wel dat er toch wat zenuwachtigheid was bij de mensen die het wel wisten. Alsof er een voorgevoel was, alsof men toch wel dacht dat het zou kunnen lukken. En ja het is me gelukt, maar het blijft onwezenlijk.”
Mieke Gorissen is in het dagelijkse leven leerkracht fysica en wiskunde, haar job combineren met haar sport en de trainingen vallen haar op dit ogenblik vrij moeilijk.
“Maar dat ligt natuurlijk ook aan de periode. Ik sta op tijd op om soms 's ochtends voor school al een training af te werken, en heb mijn trainingsroutine afgestemd op mijn lesrooster zodat ik op voorhand weet hoe mijn planning eruitziet, dat geeft me mentaal wel wat ademruimte. En gelukkig vindt mijn echtgenoot het niet erg als er 's avonds voor de televisie wat armen en benen voor het beeld zwieren omdat ik nog aan mijn stabilisatie moet werken.”
Mieke Gorissen zal dus eerst de maand juni en de examenperiode moeten overleven maar kan daarna gelukkig alles op alles zetten en zich ten volle storten op haar trainingen.
"Vanaf juli heb ik daar alle tijd en ruimte voor. Ik denk dat mijn trainer reeds alles uitgestippeld heeft, maar hij weet ook dat het weinig zin heeft om me nu te overladen. Afhankelijk van hoe het loopt zal er misschien toch hier en daar nog wat bijgestuurd moeten worden. Ik laat het dus wat op me afkomen.”
Olympische waarden draagt Mieke hoog in het vaandel, ze vindt het ook een hele eer om deel uit te maken van Team Belgium en in Tokio onze nationale driekleur te verdedigen.
“Ik ben iemand die altijd enorm haar best wil doen, die ergens ook wat bang is om iemand teleur te stellen, zeker als ik voel dat er verwachtingen zijn. Ik ga sowieso alles doen om België fier te maken. Het is een eer dat ik de kleuren van ons land mee mag vertegenwoordigen, en dus ook de Olympische waarden mee mag helpen uitdragen. Hopelijk zal er ondanks corona toch de mogelijkheid zijn om dat ook internationaal mee te mogen waarmaken!
Mieke Gorissen is naar eigen zeggen een gewoontedier, routine brengt haar tot rust. Experimenteren vindt ze prettig maar niet voor belangrijke dingen, de dingen die er echt toe doen.
"Ik heb geen rituelen voor een wedstrijd. Ik probeer goed te slapen, en gelukkig ben ik een marmotje dat bijna altijd goed kan slapen, ik probeer goed te eten en te drinken, en kalm te blijven, en da's echt wel een aandachtspunt voor mij.”
Het kippenvelmoment van de Olympische Spelen is voor Mieke Gorissen de gouden medaille van Tia Hellebaut in Peking. “Ik was op dat ogenblik eigenlijk aan het stofzuigen maar kon echt niet stoppen met naar de televisie te kijken. Ik herinner me nog hoe ik achter de zetel stond met dat ding in m'n handen. Die ontlading... ongelooflijk!”
Wat verwacht ze van de Olympische Spelen? “Ik hoop vooral dat ik er toch ook wat van kan genieten. Het is een ervaring die ik waarschijnlijk maar eens in m'n leven zal mogen/kunnen meemaken, en uiteraard wil ik er alles aan doen om het ook goed te doen. Ik hoop wel dat ik mezelf niet té veel druk ga opleggen.”