Vrijdag werd Philip Mestdagh door de Belgische sportpers verkozen tot coach van het jaar. Philip Mestdagh is coach van de Belgian Cats, het nationale vrouwenbasketbalploeg die zich voor het eerst in de geschiedenis heeft geplaatst voor de Olympische Spelen. Hij vertelt over zijn begin als coach en hoe erkenning voor vrouwen in topsport nog altijd ver achterloopt op mannen.
Hoe ben je begonnen met coachen?
Mijn kinderen gingen sporten, op een gegeven moment werd dat basketbal. Dan gaan papa en mama naar de zaal en is het van ‘nu je hier toch bent, kan je misschien de training overnemen’. Ik heb dat zowel voor mijn dochters als mijn zoon gedaan. Het niveau evolueert, de trein vertrekt en uiteindelijk kom je dan bij de nationale ploeg terecht.
Is er verschil in het coachen van mannen of vrouwen?
Ik ben precies hetzelfde in de zaal of ik nu dames of heren coach. Ik behandel ze hetzelfde. Bij jongens kan je wat strikter zijn. Is er een conflict, dan drink je een pint en is het voorbij. Bij vrouwen blijft een conflict soms wat langer hangen.
Bij dames zie je ook sneller of ze goed in hun vel zitten, die tonen dat sneller dan jongens. Als coach moet je daar ook voor open staan en letten op body language en andere signalen.
Zijn mannen en vrouwen mentaal even sterk?
Soms wordt gezegd dat mannen sterker zijn maar op topniveau hebben vrouwen ook zeker weerbaarheid nodig. Wij hebben ook een andere mentale voorbereiding dan de mannenploeg. Onze mental coach, Ellen Schouppe, helpt ons enorm op dat vlak. Mannen zijn stoerder en geven vaak niet toe dat zij ook wel nood hebben aan mental coaching. Dat begint nu wat te veranderen maar vrouwen staan daar meer voor open.
De erkenning voor vrouwen in sport is nog altijd lager dan voor mannen. Hoe is dat in het basketbal?
In België wordt het vrouwenbasketbal niet geholpen. De nationale competitie is van goed niveau maar krijgt nauwelijks aandacht. Waar in Italië, Spanje en Frankrijk alle wedstrijden in de vrouwencompetitie via livestream te volgen zijn, is er hier niets.
Maar ook in de VS is er nog veel ruimte voor verbetering. De NBA en WNBA worden daar vaak vergeleken, hoewel ze eigenlijk als twee verschillende sporten zouden moeten worden gezien. Spelers en fans van de NBA kijken soms neer op de WNBA. De vrouwencompetitie komt ook minder op tv, waardoor er minder publiciteit in het algemeen is. Ook sponsorcontracten zijn schaarser bij de vrouwen.
In België zijn ze nu wel een inspanning aan het leveren met het vrouwenwielrennen en -veldrijden wat nu live op tv komt. Het is spijtig dat dit niet spontaan komt maar er wordt toch vooruitgang geboekt.
Er zijn weinig vrouwelijke coaches en bestuursleden, zou het positief zijn om dat aantal te verhogen?
Dat zou zeker positief zijn. In de basketbalfederatie is er maar één vrouwelijk bestuurslid en die heeft een kleine rol. De rest zijn mannen. Er is geen enkele reden waarom vrouwen niet op hoog niveau zouden kunnen coachen of bestuursfuncties zouden kunnen hebben in federaties. In de WNBA zie je wel steeds meer vrouwelijke coaches maar hier niet.
Ik ben zelf betrokken geweest bij de trainerscursussen en je ziet heel weinig vrouwen die zich engageren. Voor de A-cursus is er zelfs geen enkele vrouwelijke inschrijving. Er is wel een verkorte cursus topsport A waar o.a. Ann Wauters aan mee heeft gedaan. Zij zou een toekomstige bondscoach kunnen zijn.
Het kan zijn dat vrouwen zich nog altijd meer schikken in het familieleven in plaats van buitenshuis activiteiten te doen. Ik hoop dat mijn dochters op dat vlak minder traditioneel zijn en meer hun eigen interesses volgen.
Het zou mooi zijn als dames meer uit hun schulp zouden kruipen, soms zijn vrouwen nog te bescheiden.
Wat is uw boodschap voor meisjes/vrouwen die een carrière in basketbal ambiëren, als speler, coach of bestuurslid?
Chase your dream! Laat je niet beïnvloeden of intimideren door enkele negatieve commentaren. Als vrouwelijk coach of bestuurder zal je struikelblokken tegenkomen, maar laat ze je niet tegenhouden, ga er volop voor!