Ann Simons, voormalig judoka en Olympisch medaillewinnaar, stopte bewust met judo op relatief jonge leeftijd. Ze was ook haar drive kwijt. Ze viel in een zwart gat. Ze vond wel werk, eerst bij de VUB en later op het kabinet van Patrick Janssens in Antwerpen. Dit waren ‘veilige plekken’ zoals ze het zelf noemt, maar ze kon er niet bouwen aan haar eigen droom, gebaseerd op wie zij zelf is. We spraken met Ann over haar loopbaan na haar actieve carrière en haar boek “De Zachte Weg”.
Wat zijn de voornaamste uitdagingen voor atleten na hun actieve carrière?
Als je stopt na 25 jaar sport op topniveau moet je opnieuw beginnen. Mensen van jouw leeftijd hebben dan al een carrière van 10 jaar opgebouwd. Jij hebt die vaardigheden, die leeftijdsgenoten over die 10 jaar hebben ontwikkeld, niet. Topsporters ontwikkelen weinig nieuwe vaardigheden tijdens hun carrière en dat wreekt zich als ze in het “normale leven” stappen.
Topsporters hebben de mentaliteit dat alles nu moet, direct. Het bedrijfsleven ontvangt je niet met open armen. Die overstap is dan ook niet makkelijk. Vrouwen beslissen dan ook vaak om moeder te worden, ze zijn op een leeftijd waar de biologische klok begint te tikken. Mannen hebben dat niet.
Een atleet wordt geleefd, er wordt hem of haar verteld wat te doen en wanneer. Plots moet je architect worden van je eigen leven. Je bent ineens zelf volledig verantwoordelijk voor jouw leven. Professionele atleten denken vaak niet na over zichzelf. Daar is geen tijd voor en ook geen interesse in, in die fase van hun leven. Ze zijn geconcentreerd op presteren, eer en erkenning.
Topsport is een veilige cocon. Na het verlaten van die cocon moet een topsporter zelf zijn of haar weg vinden. Dat lukt sommigen wel, anderen niet. Daar is begeleiding voor nodig. Je moet gaan ontdekken wie je bent, wat je passie is, hoe je die nastreeft. Atleten moeten zich afvragen: “Wat wil ik, wat is mijn drive, wat is mijn angst, wat zijn mijn vaardigheden?”
Ik had het geluk te landen bij Cronos, een zeer ondernemende groep van kleine bedrijfjes. Zij geven mensen de kans om zich persoonlijk en zakelijk te ontwikkelen in een financieel en mentaal veilige omgeving. Ik help daar nu ook jonge mensen via “Wingmen”, een mini-incubator die hen kansen geeft om zich te ontwikkelen met financiële veiligheid.
Hoe is je boek “De zachte weg” tot stand gekomen?
Vier minuten duurde mijn laatste kamp op de Olympische Spelen van Sydney. Een kamp die in de laatste seconde leidde tot olympisch brons. Ik had niet meer dan die vier minuten nodig om te beseffen dat het waarmaken van je dromen je eigen verantwoordelijkheid is. Een verantwoordelijkheid die start op het moment dat je je ervan bewust bent dat je de architect bent van je eigen leven.
Mijn boek is een soort reisverslag, een bundeling van ervaringen die ik ben tegengekomen op mijn pad tijdens en na de topsport. Want na mijn judocarrière moest ik mezelf heruitvinden, op zoek gaan naar wat er nog in mij zat nadat het laatste applaus was uitgestorven.
Door om te gaan met de ander leerde ik mezelf kennen. Ik zag parallellen tussen de wedstrijdmat en het echte leven. Wie ben je? Waarom doe je wat je doet? Hoe verwezenlijk je je dromen? Hoe help je anderen die van hen waar te maken? Vaak blijkt de zoektocht belangrijker dan het antwoord. Onderweg ís de weg.
Meer informatie over het boek van Ann Simons vind je op www.dezachteweg.be
