De zomer van 2020 zou een mooie sportzomer worden met de Olympische Spelen in Tokio als apotheose. Het Covid19-virus heeft er anders over beslist. Geen Spelen dus, maar olympische herinneringen ophalen kan wel. We vroegen het aan Laurent Monbaillu, sportjournalist bij BOIC-mediapartner La DH/Les Sports+.
Laurent Monbaillu maakte zijn olympisch debuut in 2016 op de Spelen in Rio. De enige Olympische ervaring van Laurent Monbaillu is er dus een van drie letters - Rio - en van één woord - onvergetelijk! Net als voor de atleten zijn de Olympische Spelen ook een hoogmis in de carrière van een sportjournalist.
“Niet dat je er jaren vooraf mee bezig bent, maar toch bijna. Dit rendez-vous is een ongelooflijke roller coaster van emoties, druk, spanning, vreugde, teleurstelling, trots ook, die ons er onvermijdelijk aan herinnert waarom we voor dit vak hebben gekozen. Afgezien van de grote tijdsdruk - die trouwens heel normaal is wanneer je voor een dagblad werkt - was het in Rio vooral belangrijk om de afstanden tussen de verschillende olympische sites goed in te schatten. Journalisten die in 2016 in Brazilië waren, herinneren zich waarschijnlijk nog dat in Rio niets eenvoudig was als het over openbaar vervoer ging.”
“Al van de eerste competitiedag wint Greg Van Avermaet een gouden medaille, geen andere keuze dan onmiddellijk ter zake te komen. Plotseling gaan we in hogere versnelling. De competities volgen elkaar op, ook de persconferenties, van de meest vertrouwelijke tot de meest populaire, zoals die van Michael Phelps, nog nooit had ik zoveel journalisten bij elkaar gezien. Je gaat van de ene sportdiscipline naar de andere, je maakt keuzes die niet altijd lonend zijn, je valt zo goed als mogelijk terug in de actualiteit en je probeert niets te vergeten.”
“De bronzen medaille van Dirk Van Tichelt rangschik ik zonder enige twijfel bij mijn uitzonderlijke souvenirs, toch was ik nog meer aangegrepen door het verdriet van Charline Van Snick. Ze had breed glimlachend haar persbriefing afgesloten met een selfie samen met de Belgische journalisten, maar achtenveertig uur later was die glimlach helemaal verdwenen. Kort na haar competitie was ze eerst onvindbaar, daarna stond ze de pers te woord, voor zich uit starend vertelde ze over haar immense teleurstelling. In dergelijke omstandigheden is het voor de sportjournalist noch voor de atleet gemakkelijk om de juiste woorden te vinden.”
“Tijdens de Spelen, meer nog dan bij andere evenementen, spelen zich veel dingen af in de ogen. Vooral bij gelukkige momenten. Een mooie illustratie hiervan is de zilveren medaille van Pieter Timmers die ik zeer intensief en van heel kort bij heb mogen meemaken. Ik bevond me toen in de mixed zone. De blikken die Pieter en zijn coach Ronald Gaastra uitwisselden, hun ingehouden emoties, er werd weinig gezegd maar in hun ogen las je wederzijdse bewondering, respect en trots. En dan zijn er ook de ongecontroleerde emoties, die tussen Pieter en Elle, toen zijn toekomstige vrouw, die als geen ander de betrokkenheid en volharding kent die de zwemmer al zoveel jaren aan de dag legt. Je komt niet toevallig op het Olympisch podium in hét koninginnennummer van het zwemmen! Ook tijdens hun knuffels, zag je veel intimiteit en een glimlach die boekdelen sprak.”
“Drie dagen later bracht Nafi Thiam ons in de zevende sporthemel, ze won een overweldigende en verrassende gouden medaille in de zevenkamp ondanks een vervelende elleboogblessure die op de slotdag eventjes roet in het eten leek te gooien. Maar Nafi Thiam won de Graal en kreeg een plaats tussen de onsterfelijk kampioenen. Daar, in Rio, is toen een legende van de Belgische sport ‘geboren’. Haar relaas en indrukken te mogen neerpennen - het was heel laat - in het doolhof van het Engenhão stadion, zal een heel bijzonder moment blijven.”
Team Belgium had in Rio na de gouden medaille van Nafi Thiam echter nog niet alles uit zijn mouw geschud. Het medaille aantal zou oplopen tot 6.
“Jolien D'hoore won op haar beurt een mooie bronzen medaille in het omnium, daarna mochten de Red Lions de zilveren medaille om hun hals doen. Die dag, na het verlies van de finale, stonden de Red Lions met gemengde gevoelens de pers te woord. De ontgoocheling om de nederlaag was groot, maar de Red Lions konden met trots terugblikken op een schitterend toernooi. Het duurde niet lang voordat ze weer aan het werk gingen met één enkel doel: goud winnen op de volgende editie van de Spelen ...”