“Ik wil een voorbeeld zijn voor jonge mensen die het moeilijk hebben”

Hanne Verbruggen is een atlete die in enkele jaren tijd doorstootte van het provinciale niveau tot de absolute top in België. In december 2020 liep Hanne Verbruggen bij haar derde marathon ooit de olympische limiettijd voor Tokio.

Droomde je als kind van de Olympische Spelen?

Als kind heb ik er nooit aan gedacht om deel te nemen aan de Olympische Spelen, hoewel ik uit een heel sportieve familie kom. We beoefenden heel wat verschillende sporten op recreatief niveau. Ik was aangesloten bij verschillende sportclubs in paardrijden, zwemmen, fietsen, skiën, volleybal en ook atletiek. Nadat ik zelf aan sportkampen had deelgenomen, werd ik zelf ook sportmonitor.

Toen ik 11 jaar was stopte ik met lopen. Ik wou mijn andere activiteiten als dans, voordracht, zang, djembe, dwarsfluit en piano intensiever gaan beoefenen en de muziekacademie tot een goed einde brengen. Ik studeerde met glans af. Eerlijk? Ik dacht dat mijn carrière daar lag!

Op mijn 18e ging het fout. De stress om ook op school uitmuntend de scoren, veegde me van de kaart. In mijn warme gezin werd alles op alles gezet om mij er terug bovenop te helpen. Mijn moeder wou me perspectief geven. Toen ze me vroeg wat ik in mijn leven graag eens wou doen, antwoordde ik zonder te moeten nadenken: ik wil de marathon van New York lopen. Ik denk dat we toen het zaadje hebben geplant.

Wat betekenen de Olympische spelen voor jou?

Veel, heel veel! Vooral: geef nooit op! Vecht voor je doelen! Klim uit je dal! Ik wil een voorbeeld zijn voor jonge mensen die het even moeilijk hebben. Nu denk ik: ik sta er, tussen vele grote namen! Tussen de wereldsterren! Maar ik wil er vooral staan voor mijn land. En ik besef tegelijkertijd dat ik op dat niveau nog veel moet groeien en ervaring moet opdoen. Maar ik ga alles geven wat ik kan, voor de volle 100%. Meer kan ik niet doen.

Wanneer besefte je dat je een realistische kans maakte om naar de Olympische Spelen te gaan?

Tijdens mijn 2 eerste marathons maakte ik veel fouten, ik was niet sterk genoeg en kwam mezelf een paar keer tegen. Ik stopte onderweg, legde me neer en huilde, stond op en zette mijn weg verder. Kostbare tijd ging verloren. Of ik miste mijn drankbevoorrading. Als ik al die fouten onder controle kreeg, wist ik, zat er muziek in.

Vastbesloten startte ik mijn 3e marathon, die van Valencia. Ik liep vlot en mijn tussentijden waren goed. Naargelang de afstand vorderde stegen mijn kansen. Maar plots konden de hazen de beoogde tijd niet meer vasthouden en stapten uit koers. Toen was ik even mijn kluts kwijt en moest ik de controle terugvinden. De laatste kilometers kreeg ik het moeilijk. Ik denk dat ik zelfs luidop zong: “Ik ben een echte vechter, vechter ...” om mij moed in te spreken. De limiet lag binnen mijn bereik! Na de finish viel ik neer door de zware strijd, uitputting, maar vooral de emoties overvielen mij. Ik overwon... vooral mezelf!

Wat is uitmuntendheid voor jou? Wat drijft je?

Als alle externe factoren, als mijn gezondheid, de weersomstandigheden en plaatselijke omstandigheden meevallen, dan weet ik dat ik nog meer in mijn marge heb dan in Valencia. Ook omdat ik vanaf half april mijn fulltime job als leerkracht heb stopgezet om mij volledig te focussen op mijn trainingen.

Ik zie mijn eerste Olympische Spelen als een kans om ervaring opdoen en de vele nieuwe indrukken die op me af zullen komen te verwerken. Om er op die manier beter te staan op de Olympische Spelen in Parijs binnen 3 jaar!

Mijn doel is de Belgische beste marathontijd (2:23.05) op naam van Marleen Renders te verbeteren. Dat zou me een groot stuk vooruithelpen op de wereldranking.

Ik zie wat op me afkomt en ga super hard mijn best doen, want ik wil niemand ontgoochelen, ook mezelf niet!